คำชมที่ล่าช้า…คือของขวัญที่คนรับไม่มีวันได้เปิด

โดย อาจารย์บอม ชนัฐ เกิดประดับ

ช่วงเวลาที่ผ่านมา เราเห็นข่าวการจากไปของคนดังหลายๆ คน ไม่ว่าจะเป็นนักแสดง ศิลปิน นักคิด นักเขียน หรือแม้กระทั่งคนธรรมดาที่เคยมีบทบาทในชีวิตในสังคม

และสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นแทบจะในทันที คือ… “คำไว้อาลัย”

คำชื่นชมที่พรั่งพรู ความดีงามที่พราวแสงระยับจับใจ เหมือนถูกเก็บซ่อนไว้ในกล่องความทรงจำที่ไม่มีใครเคยเปิด—จนวันที่คนคนนั้นไม่มีโอกาสได้ฟังอีกแล้ว

บางที ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่า…

• แล้วทำไมต้องรอให้ใครสักคนตาย…เราถึงจะกล้าพูดความดีงามในชีวิตของเขา?
• หรือเพราะเรากลัวว่า ถ้าชื่นชมตอนเขายังมีชีวิตอยู่จะดูเหมือนประจบ?
• หรือเพราะกลัวว่าเขาจะหลงตัวเอง?
• หรือแค่เพราะวัฒนธรรมฝังหัวว่า “ชมคนตาย เพราะเขาเถียงไม่ได้”

✨ คำชมบางคำ ถ้าพูดตอนเขายังมีลมหายใจ อาจเปลี่ยนทั้งชีวิตเขาได้เลย

บางคนกำลังจะหมดแรง แต่แค่ได้ยินว่า “คุณทำได้ดีแล้วนะ” เขาอาจลุกขึ้นสู้ต่อได้ทั้งชีวิต

บางคนไม่เคยรู้ตัวว่าเขามีความหมาย แต่แค่เราเอ่ยว่า “คุณสำคัญนะ” เขาอาจหายเหงาไปทั้งปี

คนในรุ่นผม เติบโตมากับคำว่า “อย่าชมจนเหลิง”

แต่หลายครั้ง…สิ่งที่คนต้องการไม่ใช่คำชมเพื่ออวด แต่เป็นคำชมเพื่อ เตือนใจว่า “เขายังมีคุณค่า”

เรากลายเป็นสังคมที่เก็บคำดีๆ ไว้ในงานศพ แต่มองข้ามคำชื่นชมเล็กๆ ที่อาจต่อลมหายใจให้ใครบางคน

วันนี้…ลองเปลี่ยนดูไหมครับ?

อย่ารอให้ต้องไปวางพวงหรีดหน้าโลงศพ ถึงค่อยพูดว่า “เขาเป็นคนดีมากเลย”

พูดตอนเขายังมีลมหายใจ ให้ทำเขายิ้มได้ ให้เขาได้พูดว่า “ขอบคุณนะ”

🎁 คำชมที่ล่าช้า…คือของขวัญที่คนรับไม่มีวันได้เปิด

“วันนี้ คุณชมใครรึยัง??”

#อาจารย์บอมมองโลก, #คำชมที่ล่าช้า, #ไว้อาลัยทั้งที่ยังหายใจ, #ชีวิตที่ควรค่าแก่การชื่นชม, #พูดก่อนที่จะไม่มีใครฟัง, #อาจารย์บอมชวนคิด, #thinkwithbomb, #บทความให้แง่คิด, #แรงบันดาลใจรายวัน